Muchas gracias, Padre Augusto!

Toen ik terugkwam van de luchthaven zag ik op slag een bedruktere blik in vele ogen van de bewoners van Comalapa. Don Augusto heeft het dorp voor 5 maanden verlaten...

Gust, voor ik hier aankwam wist ik eigelijk nog niet zoveel over jou, de drijvende kracht achter de organisatie ´t Mayakind. Na twee intense weken kan ik maar 1 ding concluderen:
“Je straalt uit waar de organisatie voor staat: warmte, vertrouwen en steun voor velen...”
Zelden kwam ik zo een gemoedig warm persoon tegen die met enkele woorden iemand op slag welgezind kan maken. Ook voor mij was jouw korte aanwezigheid hier een enorme steun, en je kon je mij en alle anderen vaak aan het lachen brengen met een van je rake moppen. Net zoals mij zoek je vaak gezelligheid op door bv een gezellig koffietje om 3uur en ´s avonds als afsluiter ( of zou dat typisch belgisch zijn?). Ook jou zeer pakkende speechen ( het blijft me een raadsel hoe je telkens weer iedereen kan verrassen met mooie woorden) geven een deel van je persoonlijkheid weer: spontaan en ongelofelijk oprecht. Naast de vele bedankingen die je hier MET REDEN hebt ontvangen wil ik jou graag op mijn beurt bedanken je aanwezigheid hier en weet dat iedereen hier opnieuw hoopvol uitkijkt naar je terugkomst in maart!

PS: En voor degenen die zouden twijfelen, zoals velen hier denken... ik ben NIET de dochter van...hilariteit alom! (hoewel de gelijkenis treffend is, zeggen velen: Psychologie van de heterogeniteit van eigen ras, en homogeniteit van andere rassen?)

een "bewogen" weekend

Mijn weekend was er eentje om "u" tegen te zeggen! Maar allereerst wil ik jullie nog vertellen hoe mijn eerste activiteitennamiddag is afgelopen. Aangezien er in het dorp een grote optocht was van allerhande muzikanten vanuit heel Guatemala, dit samen met de wekelijkse plaatselijke markt, waren er in de voormiddag veel minder kinderen dan verwacht. Dit kon echter totaal mijn pret niet bederven! Integendeel: een kleinere groep was ik meer gewoon en dit deed mijn zenuwen een beetje kalmeren. Algauw klonk de welkomstgroet: “Yo digo: TODOS y tu dices”: “PARA UNO!”: weergalmde het. De kinderen riepen al snel enthousiast in koor mee… Zo doen wij in Belgie ook een opening en hier wou ik dat niet anders doen. Vervolgens klonk een gebed en een opsomming van de activiteiten van die dag. Vandaag zouden we kennismaken aan de hand van een aantal spelletjes gevolgd door enkele belgische klassiekers die ik hen graag wou leren kennen. Zo begonnen met de aloude klassieker “dikke bertha”, die ik voor de gelegenheid van naam had veranderd in “Maria Gorda”. Gust moest eens goed lachen bij dit voor hem nostalgisch spel! Iedereen, zowel leerkrachten als kinderen als ikzelf gierden van het lachen bij het zien van zoveel plezier. Ook “kiekeboe” (dat ik voor de gemakkelijkheid “coocoo” noemde) viel in goede aarde! Kinderen renden heen en weer, en net zoals in Belgie werd het spel algauw: “ duw de zoeker omver bij het tikken”... ik lach nog steeds als ik er aan terug denk. Gust stond erbij, keek ernaar en zag dat het goed was. In de namiddag was er een iets grotere opkomst van 30 deelnemers en dat was meer dan voldoende om doodop te zijn tegen 5 uur! Lang kreeg ik echter niet de tijd om uit te rusten. We werden namelijk om 6 uur reeds verwacht voor het openen van een keuken. Jawel, je hoort het goed! De hele buurt was uitgenodigd omdat enkele peetouders van t mayakind een keuken hielpen bouwen ( financieel dan) voor een hulpbehoevende familie. Alleen was er geen sprake van een keuken..eerder een nieuw huis met ergens een klein vuurtje! Enorm veel dankbaarheid ging dan ook uit naar Gust en ik mocht meedelen in de vruchten...ontelbare fotos met de familie, wij twee een speciaal diner op stenen borden, terwijl de rest toekeek met hun plastieken bordje... Ja hoor, we voelden ons gegeneerd. Toch kan je het hen niet kwalijk nemen dat ze hun dankbaarheid willen tonen.

Na het afscheid nemen en huiswaarts gaan viel ik als een blok in slaap om 9u! Ik sliep zo vast dat ik zelf 8 uur haalde! Ik kon heus ng langer slapen maar durfde niet omdat ik me haast een luierik voelde, aangezien de familie alweer van 6uur vroeg aan het werk was. Ook was het defile met een stoet aan instrumenten alweer op pad doorheen de straten van Comalapa. Ik ging dan ook met plezier kijken! Even waande ik me in Rio de Janeiro...niet lang erna kreeg ik telefoon van Petra en Leen, mijn vriendinnen uit Antigua, dat ze net waren aangekomen in Comalapa om een bezoekje te nemen aan mijn project. Ik was zo blij hen na een week terug te zien..het leek wel een maand. Mijn avond werd beeindigd met een “zakendiner” bij directeur Adalberto ivm studiebeurzen.

De volgende ochtend mocht ik alweer vroeg uit de veren voor de opening van een nieuw schooltje in de Aldea (de heuvels), een afdeling van Liceo Nuevo Horizonte. Een pick up truck haalde me op ( waar 20 mensen vanachter in de laadbak staan) en alweer kreeg ik de ereplaats samen met Gust, veilig in de auto ( ipv erachterop)... ik heb nogthans jonge benen hoor! Er werd een show opgevoerd door de kinderen en Gust kreeg de eer het lint door te knippen die toegang gaf tot het schooltje. Alweer kreeg ik teveel aandacht en eer, gewoon omdat ik samen met Gust uit Belgie kom (een ereplaats, een vermelding, een bedanking,...en ik heb nog niets verwezenlijkt!). De brandende hitte nam denk ik daarom wraak op mijn neus. Na een grootse lunch keerden we terug naar Comalapa waar me 2 uur restte om even contact op te nemen met het thuisfront, waarna ik alweer een zakendiner mocht bijwonen met het oudercomittee. Ik heb in 4 dagen nog niet thuis gegeten...het is lopen van lunch naar diner en omgekeerd.

Vandaag alweer een lunch op uitnodiging, gevolgd door de afstudeerplechtigheid van de derdejaars met gelauwer en avondmaal ingerekend... Als mijn dagen zo doorgaan, mogen jullie mij thuis 10 kilo zwaarder verwachten :)... Met plezier doe ik dit “VRIJWILLIG”!!!

en meteen aan het werk...

Ondertussen zijn we al bijna de eerste week gepasseerd en steeds meer en meer krijgen mijn plannen vorm in enkele georganiseerde namiddagen. Na een viertal vergaderingen met Ingrid over de mogelijkheden kwamen we tot het volgende plan: We beginnen met 3 kennismakingsnamiddagen voor alle kinderen. Drie omdat de kwantiteit van de kinderen zodanig groot is dat we onmogelijk alle kinderen kunnen ontvangen in een namiddag of dag. De eerste kennismakingsdag zouden we al een 110 kinderen ontvangen tussen 10 en 12 jaar. Dit is echter teveel om op 1 namiddag te verteren, Daarom besloten we hen nog eens op te delen in 2 groepen in de voor- en namiddag. De andere dagen zijn voorzien voor kinderen tussen 7 en 9 jaar en tot slot een dag voor de kinderen van 13 tot 14 jaar. In totaal spreken we over een 250-tal kinderen die via de school worden opgeroepen. Op de laatste kennismakingsdag zouden we de mogelijkheid voorzien zich in te schrijven om deel te nemen aan komende activiteiten, die worden bekend gemaakt via een “krantje” (daar ben ik intussen volop mee bezig!). Zo hebben wij onmiddellijk een beeld hoeveel kinderen graag willen blijven komen en hoeveel materiaal wij telkens maximum moeten voorzien. Omdat Ingrid en ik onmogelijk zoveel kinderen tegelijk in de gaten kunnen houden, boden de leerkrachten van de school aan om een handje toe te steken. Papieren werden uitgehangen met data, leeftijden en plaats. De ouders reageerden met veel enthousiasme op de komende namiddagen en schreven alvast de data in hun agenda’s.

De spanning stijgt elk uur samen met mijn zenuwen om alles in goede banen te laten verlopen. Morgen is het namelijk zover en moet ik de kinderen toespreken in een taal die ik me nog niet volledig heb toegeeigend. Natuurlijk krijg ik veel begrip van de ouders en kinderen, die me alleen maar bewonderen om het in korte tijd leren van een nieuwe taal. Vandaag gingen Ingrid en ik op pad om al een beetje basisspeelmateriaal in te slaan, alsook een drankje en vieruurtje voor de kinderen.

Morgen is de grote dag…

Aangekomen in Comalapa...

Mijn studiemaand in Antigua is intussen op zijn einde gelopen. Na een zeer geslaagd afscheidsfeestje met daaropvolgend veel te vroeg in de ochtend een heerlijk overweldigend ontbijt, kwamen Ingrid en Adalberto me ophalen een uurtje later dan het afgesproken tijdstip (typisch Guatemalteekse gewoonte?). Met een beetje pijn in het hart nam ik afscheid van mijn overvriendelijke gast"oma" en "-opa". Een uurtje later stapte ik doodzenuwachtig naar het huis van mijn toekomstig gastgezin toe. Mijn zenuwen verdwenen onmiddellijk wanneer ik tussen de vele prachtige muurversieringen, die me hartelijk welkom heetten, een bekend blank gezicht zag verschijnen. Niemand minder dan "Don Augusto", himself, hart van de organisatie 't Mayakind, was helemaal uit België afgereisd om me te verwelkomen. Hij verraste me daarenboven met een reuzepak minutesoepjes en een kersvers roddelblaadje uit België.

Wat heb ik nog meer nodig om me thuis te voelen?

Mijn kamer is meer dan ik in gedachten had: splikspinternieuwe meubels, kerverse lakens en daarenboven drie nieuwe vriendinnen. De drie dochters des huize vonden er plezier in met te helpen uitpakken en alles aan en op te zetten wat ik meehad. Na een beetje getrek en gesleur aan de meubels en hier en daar wat foto's met vertrouwde gezichten, had ik mijn kamer al snel omgetoverd tot mijn eigen stekje. Niet snel daarna werd ik vriendelijk verwacht in de "keuken" voor het avondmaal. De aanhalingstekens staan voor het feit dat je in gedachten best enkele tientallen jaren mag terugkeren voor het begrip "keuken". Deze was niet minder dan een kleine ruimte met aarden aangestampte ondergrond met enkel in de hoek enkele stenen die door middel van houtsblokken een kookvuur moeten vormen. Een tafel om aan te eten wordt niet gebruikt. Enkel hier een daar een stoel om op te zitten, en liefst voor mij dicht bij het vuur want eens donker (en dat is 18u!) in Comalapa slaat de enorme koude toe. Verwarming zoals in België kennen ze eveneens niet. Toch genoot ik des te meer, naast de gestoofde banaan en rijstmelk als avondeten, van de warmte die de familie mij bood.Na een vermoeiende dag kroop ik om 9uur in mijn bedje. Toch konden de 3 dikke dekens me niet echt verwarmen tegen de vriezekou.Ik trok algauw mijn dikke pull en kousen aan om mijn nachtrust verder te zetten.

De eerste dag in Comalapa zat erop....

Als je´t hen vraagt, CHIRO?

Intussen ben ik al twee en een halve week verder en beginnen de talloze Spaanse woorden in mijn hoofd zich te vormen tot zinnen, en krijgen zinnen stilaan betekenis in een conversatie...

Ik begin me eveneens stilaan voor te bereiden op mijn vertrek naar Comalapa binnen tien dagen. Mijn lerares Spaans en ik praten veel over wat me te wachten staat, over de maya-cultuur die er leeft en welke positie de vrouw daarin inneemt... dingen waarmee ik me de laatste tijd heel erg veel bezighield. Dikwijls hebben we het ook over gewoontes en tradities in België, en andere dingen waarmee ik thuis heel erg veel bezig ben. Zo hadden we onlangs een gesprek over mijn allergrootste bezigheid in België, namelijk chiro. Dit gegeven klonk haar echter onbekend in de oren. Ik was enigszins verbaasd dat in tegenstelling tot België, waar elke stad rijk is aan gemiddeld drie verschillende jeugdbewegingen, er in Guatemala geen sprake is van dergelijke animerende activiteiten voor kinderen. Op dit moment voelde ik bij mij het idee groeien daar iets aan te veranderen.

In Guatemala is de vakantie intussen 1 week begonnen en vele kinderen worden vaak ingeschakeld in het huishouden bij gebrek aan andere bezigheden. Omdat ikzelf ontspanning voor kinderen enorm belangrijk vind en er niets mooier is dan kinderen die volledig opgaan in een spel, besloot ik mijn jarenlange chiro-ervaring ook hier te benutten. Mijn gedachten zonken steeds verder weg in hoe ik alles zou kunnen aanpakken. Zou het niet fantastisch zijn mocht ik ook hier kinderen kunnen motiveren om hin vrije tijd wekelijks met ontspanning te vullen? Zou het niet fantastisch zijn mochten kinderen van een zelfde leeftijdscategorie elke week terecht kunnen op een plaats waar ze dan 2 a 3 uur lang terecht kunnen voor spelletjes en knutselen met leeftijdsgenootjes? Spelletjes zoals wij ze kennen in een jeugdbeweging zijn hier onbestaande. Kinderen spelen enkel met een bal of kleuren of maken een tekening met de middelen die ze hebben. Ik kan makkelijk materiaal voorzien voor dergelijke activiteiten en met een beetje creatieve geest heb ik al snel een geanimeerde namiddag in elkaar geflanst. En dit alles wat ik nu beschrijf, dat is chiro, toch?

Een nieuwe energiestoot, zoals ik er al zoveel ervoer tijdens deze ongelofelijke reis, stroomde door m´n bloed. Waar mijn hart thuis ligt, kan ik ook hier in Comalapa mijn hart inleggen. Ik mailde mijn idee onmiddellijk naar Ingrid en de directie van de school om te weten of er belangstelling zou zijn voor iets dergelijks. Ik kreeg onmiddellijk heel positieve respons van Ingrid. Samen maken we er meteen werk van: Ingrid informeert de ouders en binnen twee weken, wanneer ik aankom staat er een eerste `chiro´namiddag op het programma voor de kinderen in Comalapa.

Een nieuw project binnen mijn project. Op die manier kan ik de kinderen persoonlijk en op een speelse manier leren kennen, waardoor mijn werk als psychologe enkel maar kan worden vergemakkelijkt.

Ik droom weg en ik kan enkel maar lachen...

Wie me wil helpen spelletjes en knutsel-materiaal aan te schaffen, kan nog steeds storten op mijn Comalapa-rekeningnummer
652-8042191-03

Wie graag een fiscaal attest krijgt, voor stortingen vanaf 30 €, kan ook storten op de rekening van VZW Mayakind: 979-6063394-26 met vermelding "Steun vrijwilligerswerk"