Pacaya-avontuur

Hoewel ik nooit gedacht had dat ik nog een keer zo een lijdensweg moest ondergaan na de jungle voor tikal ( voor meer details zie http://www.ekdewereldrond.be/), stierf ik vandaag voor de tweede keer. Vandaag was de laatste excursie met de oudste groep. Samen met een 25tal personen trokken we naar de Pacaya voor wat ik dacht een ontspannend tochtje. Het begon al onmiddelijk met een ongelofelijk stijle beklimming waar ik al direct als een van de laatste achterbleef. Aangezien ik last heb van inspanningsastma en daarenboven mijn astmaspuitje nog eens vergat kon ik niet snel genoeg ademen. Mits enkele pauzes onderweg, 2 flessen water, en na een beklimming van amper twee kilometer bereikten we de top, althans dat dacht ik. Ik was al fier dat ik de paarden niet moest nemen die aldoor riepen :”taxi!” naar de mensen die het schijnbaar moeilijk hadden.Vreemd dat die paarden altijd in mijn geburen bleven...

Toen we aankwamen en ik als dood neerviel op de grond zagen we pas wat ons echt te wachten stond: de eigelijke beklimming van de vulkaan. Het voorgaande was enkel om de vulkaan te bereiken. Met een zware rugzak vol goede moed en een meloen erbovenop trokken we naar de top. Dit viel ons zwaarder dan verwacht onder de brandende hitte. 4 jongeren gaven op en keerden terug, ik bleef aan de staart met ng twee andere meisjes... ik wou en zou niet opgeven. De vulkaanstenen waren keihard en sneden zelfs in handen en benen als je er tegen schroefde. Twee uur later en een half uur later dan de rest, en vele schrammen en builen rijker, kwamen we met ons drietjes boven aan..a view to kill!! Aangezien ik niet voor niets helemaal naar boven was gekomen, wou ik dan ook even de krater zien waar het lava mooi klaarlag om uitgespuwd te worden. Ik klom naar boven en wou me met mijn camera boven het kolkende gat begeven. Ik stond al snel weer beneden toen een gloeiende hete damp zeer plots uit het hol werd gespuwd en ik schreeuwend wegliep (ik dacht dat de vulkaan ging uitbarsten). Natuurlijk stond iedereen al snel met mij te lachen. We daalden eventjes af en hadden een unieke lunch: bovenop de vulkaan met een zicht op heel guatemala. Toen dacht ik dat het ergste reeds voorbij was.

Afdalen is een makkie...niet, bleek dus. Ik sloeg een tiental keer mijn voeten om, kwam een vijftal keer zwaar ten val en toen ik uiteindelijk het idee kreeg me zittend naar beneden te laten glijden om mijn voeten niet meer te kunnen breken, scheurde de achterkant van mijn broek van boven tot onder helemaal open. Alweer hilariteit alom! Ik kreeg al snel een pull toegereikt om rond mijn middelste te binden..ik zou niet willen dat anderen door het verschieten van het zicht naar beneden zouden vallen. Trillend op mijn benen deed ik er een uur over om af te dalen en alweer als laatste, en een stuk stof minder, beneden aan te komen. Gelukkig reikte een leraar me al snel de hand om het wat sneller te doen gaan, of ik stond er nu nog. Achteraf moet ik zeggen dat ondanks alle pijn het een superervaring was om samen met de “leones” (de groep van 13-14) te doen. We lachten veel, maakten mooie fotos, en bereikten samen de top. Qua teamspirit kan dit al tellen, vond ik! Alweer een geslaagde activiteit dus.

Binnen 4 dagen begint de school opnieuw. Iedereen begint zich klaar te maken! De ouders komen hun kinderen inschrijven, de leraars zijn druk bezig met lessenroosters, het opstellen van hun leerplan, ik begin mijn huisbezoeken en de lessen die ik van plan ben te geven uit te denken en de nieuwe school wacht ongeduldig om in gebruik genomen te worden...