Bedankt!!!

Graag wil ik ook van deze druk gelezen website gebruik maken om iedereen hartelijk te danken die op hun manier meegeholpen hebben aan het waarmaken van mijn droom maar ook de droom van vele kinderen uit Comalapa!

In de eerste plaats wil ik de organisatie ‘t Mayakind bedanken die me van bij het begin het volste vertrouwen gaf om mijn plannen waar te maken, waaronder Gust en Ghislaine, die intussen een deeltje van hun hart voor Comalapa met mij delen. Geert Stevens, verantwoordelijke voor vrijwilligers, bedankt om altijd mijn luisterend oor te zijn wanneer ik vragen of twijfels had en om je geloof in mijn kunnen!

"Despues quiero mucho agradecer a los niños, los maestros y la dirrecíon de Liceo Nuevo Horizonte por su ayuda y su sonrisa cada día. Especialemente a Ingrid, para ser mi amiga y para apollarme cuando me senti un poco triste. Tambien quiero agradacer a mi familia Cutzal-Apén. Voy a extrañarte mucho y siempre quedaras en mi corazon."
( Vervolgens wil ik graag de kinderen, leerkrachten en directie van het Liceo nuevo Horizonte bedanken voor hun hulp en hun glimlach elke dag. In het bijzonder wil ik Ingrid bedanken om mijn vriendin te zijn en me te steunen wanneer ik me een beetje triest voelde. Ook wil ik graag mijn familie Cutzal-Apén bedanken. Ik zal jullie missen en jullie blijven voor altijd aanwezig in mijn hart! )

Ook wil ik mijn familie, vrienden en kennissen bedanken voor alle steun die ik gedurende 6 maanden volop kreeg, voor de vele mailtjes, brieven, telefoontjes die me mijn prachtig thuisland nooit lieten vergeten!

Last but not least wil ik iedereen bedanken die op hun manier hun steentje bijdroegen aan de kinderen in Comalapa. Sommigen deden dit door een steentje bij te dragen op mijn rekeningnummer, anderen door een pannenkoek te komen eten of te komen helpen en nog anderen door gewoon eens te informeren hoe het leven daar nu eigelijk is.

Ik hoop dat deze ervaring voor iedereen iets heeft bijgedragen. Ik kan alleen maar iedereen aanraden hetzelfde te doen en vanuit een open geest af en toe is terug te denken aan de levensomstandigheden daar en even weer bij jezelf te denken hoe gelukkig we wel zijn!

Indien jullie zelf zouden geïnteresseerd zijn een mayakindje maandelijks te sponsoren en op die manier onderwijs te geven aan een kind, kan steeds een mailtje sturen naar Gust@mayakind.be

Bedankt!

Laatste dagen

9 maart...2 weken later en mijn avontuur leeft ondertussen al levendig voort in mijn gedachten. Eerst en vooral wil ik me excuseren voor de late melding, maar door een overrompeling van bezoekjes en activiteiten bleef mijn blog een beetje in het ongewisse. Daarom wil ik jullie nu graag informeren over mijn laatste belevenissen daar!

Mijn laatste week in comalapa is erg hectisch verlopen. Iedereen wou ng een laatste babbel, een laatste bezoekje, een laatste knuffel. Dit woord "laatste" drong echter niet tot me door tot ik uiteindelijk aankwam in de luchthaven op Zaventem. Dagen en weken vroeg ik me af hoe het zou zijn terug te zijn en toen eindelijk het punt was gekomen om afscheid te nemen van mijn dorp, die me maandenlang fascineerde, leek ik het niet goed te beseffen. Zondag voor mijn vertrek werd heel de familie en de buren uitgenodigd voor een afscheidsdiner. Aangezien er werd feest gevierd, werden de gebruikelijk tamales klaargemaakt. Mijn mama echter, had voor mij een specialleke voorzien, en had chicken nuggets met frietjes gemaakt en mayonnaise, omdat ik heel onlangs ns gezegd had dat ik dat altijd at in Mc Donalds! Zo lief alweer... Ook was het afscheid gekomen van de oudste dochter Sandra, aangezien zij in de week op internaat zit om te studeren. Ook ik kon mijn tranen niet bedwingen bij het zien van haar verdriet. Tussen alle afscheidsfeestjes door probeerde ik ng enkele geldzaken af te ronden ook. Zo besloot ik na al mijn huisbezoeken 5 noodbehoevende gezinnen gedurende 10 maanden financieel te steunen. Zij ontvangen vanaf nu maandelijks 10 euro (100 quetzal) om eten en materiaal te kopen voor hun kinderen. Ook kocht ik voor een tiental kinderen schoenen en speelkledij, naar aanraden van de directie. Met het resterende geld kocht ik boeken voor de school om een betere onderwijsmethode te ondersteunen.

Uiteindelijk brak dan de laatste nacht aan. Toen ik binnenkwam op mijn kamer was mijn bureau versierd met een boeket rozen, en een groot hart boven mijn bed dat zei dat ik altijd in hun hart aanwezig zal zijn. Even kreeg ik de krop in de keel. Vervolgens kwam de hele familie huilend binnen en overhandigden me een bovenstuk van een typische maya-traje (klederdracht) en een schort en een tas met een foto op van het hele gezin om mee te nemen naar Belgie. Ik was zooooo ontroerd. Hoe mensen met zo weinig middelen toch hun liefde en dankbaarheid willen tonen, en hun weinige geld uitgeven om iets voor mij te kopen. Mijn mama en kinderen waren ontroostbaar. Snikkend en huilend sloot ik ze allemaal in mijn armen, meer en meer beseffend dat dit een van mijn laatste momenten was met hen. Ik ging met een zeer raar gevoel slapen.

De volgende ochtend schoot de tijd me tekort om ng allerlei bezoekjes af te ronden, mijn valies te maken, en een laatste keer naar de school te gaan om afscheid te nemen van mijn schatten. Ondanks de omstandigheden wist ik me ng vrij goed te houden. Behalve bij het afscheid van mijn metekindje Kimberly drong het besef goed door. Hoe lang zou het duren voor ik haar nog eens zou terugzien? Ik ontving van de school een luchtfoto van alle kindjes van de school die een hart vormen met mijn naam erin! Ik was sprakeloos! Bij het eindigen van de schooldag vormden alle kinderen (en dat zijn er meer dan 200) een grote rij, allemaal wachtend op een laatste knuffel van mij. Ik genoot zo erg!

In de namiddag kwam de auto langs die me dan naar de luchthaven zou voeren, op dezelfde manier als ik ooit toekwam: met Ingrid en Adalberto. Na een reis van meer dan 22 uur kwam ik moe maar gelukkig aan in de luchthaven van Zaventem, waar mijn ouders, tante, broers en vriendinnen me ongeduldig met spandoek zaten op te wachten. Ik was thuis na 6 maanden, zoveel rijker aan cultuur, taal, ervaring.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd in mijn warm bedje op mijn kamer, leek alles alsof ik een mooie droom had beleefd, met diep in mijn hart 200 kinderen en een familie, die er nooit uit verdwijnen! Ik denk nog dagelijks aan alle mooie momenten die ik daar beleefde, aan mijn familie en aan de warmte die ik daar mocht ervaren, aan de armoede en aan het geluk die wij dagelijks hebben te mogen wakker worden in een welvarend land als Belgie.

Ooit keer ik terug...

el día del cariño

Vandaag werd het, net zoals vele andere dagen een dagje om nooit meer te vergeten. In tegenstelling tot Belgie en vele andere westerse landen wordt hier St-Valentijn niet alleen gevierd door verliefden, maar eerder door vrienden, daarom noemen ze het ook “día de cariño”: dag van genegenheid. Op deze dag toont iedereen zijn vriendschap voor elkaar. Een vele mooiere gedachten vond ik in tegenstelling tot Belgie waar enkel koppels mogen genieten van deze prachtige dag. Hier is dit zelf uitgeroepen tot een officiele “feest”dag waar scholen de toelating krijgen hun dagelijkse lessen te vervangen door een groots feest. Dit was dan ook niet anders in Liceo Nuevo Horizonte! Vanaf tien uur begon het grote feest. Elk leerjaar had op voorhand mogen kiezen welke snack ze graag zouden eten en welke drank. Ook werd er in elk leerjaar een intercambio van geschenkjes gedaan: iedereen trekt een naam van een klasgenoot en voor die geheime vriend koop je dan een cadeautje twv 5Q (50 cent). Vanaf tien uur weerklonk de muziek over gans de school en werden de aulas feestelijk versierd. Iedereen danste, lachte, liep vrolijk rond en gooide confetti in het rond. Hier wordt namelijk carnaval samen gevierd met valentijn. De kinderen mogen confetti en bloem meebrengen naar school en mogen iedereen bekogelen naar hartelust! ( ook in de straten is het opletten geblazen!) Natuurlijk was ik het grootste slachtoffer. De kinderen en ik gierden van het lachen. In elke hoek van de school zag je kinderen achter elkaar rennen met confetti in de hand..zoooveel plezier! In elke aula werden de gekozen snacks verdeeld door de leerkrachten en werden geschenkjes uitgewisseld. Ik werd uitgenodigd in het zesde leerjaar waar we hamburgers met frietjes aten, klaargemaakt door de kinderen zelf. Ik ontving zelf enkele persoonlijke cadeautjes van enkele kinderen. Op een bepaald moment stond ik met alle kinderen van het eerste leerjaar vrolijk te dansen op de speelplaats. Er werden veel fotos getrokken! Momenten om nooit meer te vergeten!

In de namiddag was het dan de beurt aan het middelbaar. Zij hadden een grote presentatie georganiseerd naast de eigen snack in elke aula. Ieder jaar bracht een dans, een spelletje, een toneelstukje, een vriendschapsgedicht..Heel amusant! Iedereen had ook een kaart gemaakt voor een geheime vriend. De kaarten waren ronduit prachtig en enorm creatief. Na de presentatie van twee uur, ging elk leerjaar naar hun klas om daar hun gekozen activiteit te doen. Sommigen verkozen een film kijken met pizza en popcorn, anderen kozen voor zelf koken, en anderen taart. De leerkrachten onder elkaar hadden ook een activiteit gepland. Al gans de week was het de bedoeling je geheime vriend te verwennen door snoep en cadeautjes te deponeren in een gepersonaliseerde beker aan een rijkelijk versierde wand. Elke dag was er wel een nieuw cadeautje te vinden in mijn beker! Vandaag moesten we raden wie onze geheime vriend was, gevolgd door alweer een snack! Toen ik thuis kwam had ik wel tien verschillende dingen gegeten die dag, en was ik meer dan verzadigd!

Wat een pracht van een dag! Hier wordt dan ook openlijk getoond wat iemand voor de ander betekent en wordt er tijd gemaakt dit echt te vieren. Velen kwamen bij mij op me oprecht een gelukkige “dia de cariño” te wensen gevolgd door een innige knuffel. De vriendschap die hier bestaat tussen de leerlingen onderling en de leerkrachten is ongekend in Belgie, waar er een grotere afstand is tussen leerling en leraar. Een goeie raad van mij: denk ook is op een dag als Valentijn aan alle mensen die iets betekenen in je leven en niet enkel aan je lief, man of vrouw. Het doet toch zo deugd om heel even te weten wat je betekent voor iemand anders. Gelukkige St-Valentijn!!!!

Vandaag waren enkele kinderen erachter gekomen dat er mij nog heel weinig tijd rest in Comalapa. Tientallen tegelijk kwamen me met trieste en smekende gezichtjes vragen waarom ik wegging, en of ik niet nog een beetje wou blijven. Ik kreeg al de tranen in mijn ogen, enkel bij het zien van hun gezichtjes. De vriendschap die ik hier krijg van alle kinderen is gewoon onbeschrijfelijk. Ik vertelde hen dat ik ook een mama en papa had heel ver van hier, die me ook enorm missen... ik weet nu al dat ik het moeilijk ga hebben om afscheid te nemen van die lieve schatten.

Wordt vervolgd...

Weekendje semuc champey met de leerkrachten

Om de leerkrachten te bedanken organiseerde ik een kleine uitstap waarvan ik enkel het vervoer betaalde. De rest van de reis werd persoonlijk bekostigd. Omdat 150Q ( 15 euro voor vier uitstappen en verblijf in een hostel) voor enkelen onmogelijk is, gingen er dan ook jammer genoeg enkelen van de leerkrachten niet mee. Maandag 2 februari heel vroeg om 2.30u in de ochtend ( zo noemen zij dat... voor mij is dat eerder nacht) moest ik opstaan om de bus te halen van 3u. Mijn lieve gastmama was samen met mij opgestaan om me mijn boterhammetjes te geven en samen met mij in de kou te wachten op de bus, zodat ze zeker was dat ik geen verkeerde bus opstapte. Om drie uur kwam de bus aan om me op te pikken en naar het park te rijden,de ontmoetingsplaats met alle leerkrachten. Naar guatemalteekse gewoonten waren er slechts 7 van de 20 op tijd. De rest kwam er druppelsgewijs door tegen 3.15u, 3.30u tot de laatste om 4.00u (natuurlijk zonder enige schaamte).
Na een busreis van 6 uur en een ontbijttussenstop, kwamen we uiteindelijk aan in Sémuc, alwaar onze eerste excursie ons opwachte. Het werd een stijle afdaling van ongeveer 6 kilometer doorheen de natuur. Doordat het de nacht ervoor fel geregend had was alles heel modderig. Het belgisch weer was dus niet veraf. Dit maakte de afdaling extra gevaarlijk! Na een uiterst moeielijke toch van een uur en half bereikten we eindelijk de plaats wat het onmiddelijk de moeite waard maakte. Enkele prachtige watervallen verborgen in een overweldigende natuur bezorgden ons onmiddelijk een onvergetelijk gevoel waarvan iedereen onmiddelijk stil werd. Enkelingen hadden nog een aantal broodjes in voorraad en aten die daar op bij het zicht van de prachtige waterval. Ik en velen anderen hadden natuurlijk helemaal niets mee waardoor we dus onze reserve-energie ng even moesten bovenhalen. Want natuurlijk..waar een afdaling is van zes kilometer is er eveneens een beklimming van 6 kilometer die velen heeeeel zwaar viel.Mij ook natuurlijk, al moet ik zeggen dat de Pacaya me veel zwaarder viel! Doodmoe bereikten we na twee uur opnieuw ons punt van vertrek. Als bij wonder kwam ik deze keer als eerste aan en enkele anderen pas na een half uur. Omdat het intussen al vier uur in de namiddag was en we nog een uur moesten rijden alvorens onze twee excursie te bereiken en intussen ng steeds niet waren toegekomen aan onze eerste lunch en allemaal nat waren van het zweet, besloten we de excursie af te lasten en na een stop in de op dat moment overheerlijke mc donalds, naar het hostel te gaan om een heerlijke warme douche te nemen! Uiteindelijk kwamen we aan om 6.00u en werden we algauw verdeeld over de twee kamers. Natuurlijk werden mannen en vrouwen gescheiden. Onze beloofde hete douche werd een ijskoude douche. Toch kon me dit niet deren...ik had te erg gezweet in de brandende hitte van de voorbije dag. Een uurtje later stond iedereen klaar voor een nachtelijke uitstap! Ik ging met plezier mee want ik dacht: “eindelijk, gezellig met z’n allen iets gaan drinken!” Maar niets is minder waar. Hier in guatemala wordt dat dus totaal niet gedaan: samen gezellig eten of drinken. Enkelen gingen naar de winkel om iets te kopen om te drinken of te eten als avondeten, allemaal verdeeld in groepen van vier of zes, maar dus niet samen. Om negen uur alweer waren we terug en kroop iedereen doodmoe in zijn bed. Geen nachtelijke uitstap dus, hoe ik het voor ogen had.

Om 5.30u liep de wekker opnieuw af. Zoals velen mij wel kennen op een weekend sprong ik onmiddelijk uit mijn bed vol nieuwe energie voor de nieuwe dag. Natuurlijk wou niemand opstaan want het had de hele nacht geregend met pijpenstelen en niemand had zin om in zulk weer iets te doen. Gelukkig stond de mannenkant al snel te kloppen op de deur waardoor we uiteindelijk een half uur later dan gepland opnieuw op de bus zaten, klaar voor een nieuwe vermoeiende dag. We kwamen aan in Champey rond 10 uur na een rit met twintig vanachter op een pick-up (een veelgebruikt vervoersmiddel hier) en kregen twee uur de tijd het gebied te verkennen. Er werd me verteld dat de rivieren “agua caliente” (warm bronwater) hadden, maar alweer werd ik ontgoocheld toen ik in bikini mijn eerste voet zette in het alweer (voor mij) ijskoude water. Ik werd al snel overgoten met het koude water waardoor ik uiteindelijk me toch helemaal in het water waagde. Samen met twee andere leerkrachten waren we de enige die konden zwemmen. Ik kreeg al gauw complimenten op mijn zwemkunsten, die in Belgie MINDER dan gemiddeld zijn! Na een uurtje in het water besloot ik me aan te kleden en de prachtige mirador ( een uitkijkplaats op het landschap) te bezoeken. Had ik geweten dat dit opnieuw een stijle beklimming ging worden van een uur, ik had het misschien niet gedaan. Maar omdat ik mijn laatste weken doorbreng in Guatemala en de natuur hier eindeloos mooi is wou ik er me toch aan wagen. Alweer geradbraakt door de stijle beklimming kwam ik samen met Ingrid en nog twee andere leerkrachten aan boven ( de rest wilde er hun niet aan wagen). Doordat het al de ganse dag aan het regenen was waren de stenen spiegelglad en kreeg ik bij de afdaling opnieuw een bijna doodservaring. Ik slibte op een bemodderde trap en vloog vijf meter op mijn poep naar beneden tot ik me uiteindelijk gelukkig ergens kon aan vastgrijpen waardoor ik niet in de afgrond belandde. Gelukkig spaarde ik al wat reserves daar, waardoor ik me niet teveel pijn heb gedaan. Uiteindelijk kwamen we een half uur later dan verwacht aan bij de pick-up die ons opnieuw naar de bus zou brengen, waarna we na een lunch, opnieuw huiswaarts trokken. Maar liefst 8 uur later kwamen we aan in Comalapa om middernacht waar mijn lieve gastmama me opnieuw opwachtte. Ik zocht direct mijn bedje op want zes uur later mocht ik weer opstaan om naar school te gaan.

een gewone dag in Comalapa in januari

Om 6.30 am loopt de wekker af. Ik kruip vanonder mijn vijf warme dekens de koude tegemoet. Ik trek snel mijn fleece sweater aan en stap mijn kamer uit, op zoek naar het vuur in de keuken (foto) . Daar kan ik me al snel een beetje verwarmen want de koude smorgens is niet te harden op de nuchtere maag. Ik krijg al snel, naast een kersverse propere stoel, mijn ontbijt voorgeschoteld: een tas koffie met een pan “dulce” en een pan “pirucho” (soort broodjes). Soms krijg ik er een varieteit van bananen bij: gewone bananen, gekookte banaan, gebakken banaan,... of een soort afkooksel van bananensap. Die tas koffie kan eerder gezien worden als bruin water met enorm veel suiker voor de smaak. Toch smaakt het hete water me mateloos in die koude.Ik geniet een kwartiertje van het warme vuur alvorens ik me algauw ga kleden en mijn halfuurdurende tocht naar de school inzet.

Om 7u vertrek ik samen met Dalila, de jongste dochter, naar de lagere school, die om 7.30 begint. Meestal help ik in de voormiddag met enkele lessen engels voor de kinderen, aangezien zefs de leerkrachten een moeite hebben met de uitspaak. Andere keren help ik in het eerste leerjaar waar er maar liefst 38 kinderen ijverig leren lezen. Andere keren bereid ik mijn lessen, huisbezoeken, andere activiteiten voor in de aula waar de directie gevestigd is, of sta ik enkele ouders te woord met vragen. Het is een echt plezier om in de school te vertoeven want alle kinderen kennen me intussen en doen niet liever dan me smorgens te komen knuffelen. Om vijf voor tien komen enkele vrouwen toe met manden vol refacciones (snacks) op hun hoofd. Om tien uur, tijdens de speeltijd staan een honderdtal kinderen te drummen om iets te kunnen kopen voor een Quetzal (tien eurocent). Veel kinderen hebben smorgens de tijd niet om te ontbijten aangezien ze zodanig ver wonen dat ze heel vroeg moeten vertrekken. Intussen is het weer al zodanig opgeklaard dat het snikken en blazen is in de warmte van de intussen brandende zon. Daar sta ik dan met mijn dikke fleecesweater en sjaal...Om 12.30u weerklinkt het laatste belsignaal. Alle kinderen rennen de klassen uit en beginnen in grote groepen naar huis te stappen. Ook ik ga naar huis, alwaar een almuerzo (lunch) mij staat op te wachten. Als ik thuiskom, springt iedereen direct recht alsof ik onmiddelijk “bediend” moet worden. Een stoel wordt vrijgemaakt, mijn eten geserveerd,... Meestal kip en rijst (voor de bonen heb ik het niet zo), gevolgd door een stuk fruit ( meestal banaan). Veel tijd heb ik niet, want om 13u beginnen de lessen voor het middelbaar.

Meestal hoef ik niet zo vroeg in de school te zijn, want vaak zijn mijn middagen gevuld met huisbezoeken aan de kinderen die deelnamen aan mijn activiteiten. Heel interessante ervaring is me dat! Het is immers geen uitzondering een gezin met negen, ja zelfs elf kinderen te bezoeken. Soms verbaas ik me hoe zo een grote gezinnen kunnen leven in zo een kleine ruimte en van zo een klein inkomen. De meeste gezinnen leven enkel van de maisoogst of het maken van enkele handwerken. Vaak worden de kinderen enkel gevoed met tortillas, een maismengsel, met een beetje zout, om er toch wat smaak in te brengen. Vaak krijg ik een krop in de keel wanneer enkele moeders me met de tranen in de ogen vertellen dat ze zo moeite hebben rond te komen met hun schamel loontje. Ik kan ze geen ongelijk geven... Toch zijn ze heel dankbaar dat de padrinos in Belgie de kost van het “collegiatuur” al op zich namen en dat hun kinderen zorgeloos naar school kunnen gaan in de hoop op een betere toekomst voor hen. Al moet ik zeggen dat ik soms een beetje vrees voor een vizieuze cirkel. Ik ontmoette een meisje van 22 ( een jaar jonger dan ik!) met intussen al drie kinderen en die ook niet de kansen heeft gekregen om te studeren dus ook niet om te werken. Ook krijgen vaak eerder meisjes de kans om te studeren dan jongens, aangezien jongens al van kleinsaf geld in het laatje kunnen brengen. Aangezien dit leidt tot een “onmiddelijke beloning” (geld dus) beseffen ouders soms niet goed dat studeren uiteindelijk op lange termijn meer geld opbrengt dan werken. Wat me wel plezier deed was toen ik op een dag een gezin bezocht waarvan er eentje jarig was. Toen ik binnenkwam met mijn cadeautje van de padrinos in Belgie en vroeg wat ze aan het spelen waren antwoordden ze: “Coocoo!”, een spel dat ik hen leerde...en plezier dat ze hadden!

Na een aantal huisbezoeken is het al snel vijf uur in de namiddag waarna ik ng even van de gelegenheid gebruik maak mijn westerse internetverslaafdheid,contact met familie en vriend(en), te benuttigen. Vaak wordt ik nog onderweg aangesproken door leerlingen, ouders die ik ken uit het dorp. Drie keer in de week geef ik in de namiddag ook een uurtje praktisch Engels aan eerste, tweede en derde middelbaar. Echt een plezier om te doen! Vooral omdat iedereen zo goed meewerkt en tussen alle deugenietestreken door, ik nog erg om hen moet lachen! Rond 18u keer ik huiswaarts in de alweer vriezekoude. Alweer wordt een stoel vrijgemaakt en bij het vuur geplaatst, zodat ik me snel kan verwarmen. Een koffie en een pan dulce en pirucho worden geserveerd als opwarmertje. Even later volgt het avondeten wat vaak ofwel banaan, ofwel een ei is. Zo spendeer ik vaak de avond kletsend over de afgelopen dag met mijn familie. Om 20.30 kruipt de slaap vaak al in mijn ogen, waarna iedereen om 21 uur onder de warme wol kruipt. Ik maak vaak van de gelegenheid gebruik om nog even mijn blog te typen of nog wat te werken, als de koude mij niet teveel parten speelt. Ik trek er gauw nog een pull bij aan om vervolgens onder mijn 5 dekens te kruipen.

De eerste schooldag...

De eerste schooldag was vast en zeker een groot succes. Bij uitzondering begon de eerste schooldag pas om 9.30 met een plechtige “inauguration”, een plechtigheid om het jaar te beginnen. De Guatemalteekse vlak, alsook de vlag van de school ( een mengeling van de belgische vlag en guatemalteekse vlag) werden aangebracht door twee leerkrachten gevolgd door het guatemalteekse volklied waar eenieder met de hand op het hart luidkeels meezingt! Na enkele toespraken van de leerkrachten en directie en de voorstelling van het lerarenkorps, was ook het aan mij om in naam van alle padrinos en madrinas in Belgie een woordje te spreken over het begin van het nieuwe schooljaar met nieuwe verwachtingen, nieuwe dromen van ouders en kinderen. Toch waren er twee uiterst belangrijke personen die ontbraken: Don Augusto en Doña Elena! Maar wees gerust, jullie werden een aantal keer ingehaald en in gedachten waren jullie er zeker bij!

Alle kinderen stonden met verzorgde kapsels en boekentas op de rug te wachten om als eerste leerlingen ooit de aulas binnen te stappen...Dit ging natuurlijk met veel enthousiasme gepaard. Nadat iedereen gesetteld was werd het materiaal uitgedeeld dat jaarlijks door de organisatie wordt aangekocht: zo bijvoorbeeld krijgt iedereen kind een zestal schriften, stiften, balpennen potloden gom scherper, passer, naargelang de benodigdheden van het leerjaar waar ze instappen. Ook ik mocht helpen de zakjes met materiaal aan de kindjes uit te delen. Na enkele kennismakingsspelletjes met de leerkrachten was het al snel 12.30 en was de eerste schooldag in de nieuwe gebouwen van Liceo Nuevo Horizonte een historisch feit.

Vandaag vond ook de laatste activiteit plaats voor de kinderen. Aangezien de leraars nu weer druk aan het werk zijn, kan ik onmogelijk verwachten dat zij me nog langer kunnen helpen. Ook, doordat de school in de voormiddag door het lager en in de namiddag door het middelbaar wordt in beslag genomen, ontbreekt het me aan plaats én tijd aangezien ik lesgeef in lager en middelbaar. Daarom besloot ik samen met de directie de activiteiten af te sluiten. Dit deed ik met een knaller: nl Casino!!! Zo hadden we een negental kraampjes ingericht met activiteiten en kaartspelen. Elk kind kreeg 50 quetzal (vals natuurlijk) en kon daarmee twee uur lang spelen aan elk kraampje. Als ze wonnen kregen ze hun inzet dubbel of driedubbel terug.

“Allez allez roulez”! De kinderen renden van hier naar daar met hun geld. Sommige hielden niets meer over, anderen gingen met de hele buit lopen. Aan het einde van de activiteit werden alle centjes geteld en mochten alle kinderen met hun geld schoolmateriaal gaan kopen in een winkeltje die ik voor hun had samengesteld (met materiaal die ik kocht)...ongeduldig schoven ze aan en uiteindelijk kwam iedereen met een mooi cadeautje en tevreden blik buiten. Voor een laatste keer deden we de slotformatie en bedankte ik alle leerkrachten voor hun inzet...

”todos para uno y uno para todos, adios!”

Pacaya-avontuur

Hoewel ik nooit gedacht had dat ik nog een keer zo een lijdensweg moest ondergaan na de jungle voor tikal ( voor meer details zie http://www.ekdewereldrond.be/), stierf ik vandaag voor de tweede keer. Vandaag was de laatste excursie met de oudste groep. Samen met een 25tal personen trokken we naar de Pacaya voor wat ik dacht een ontspannend tochtje. Het begon al onmiddelijk met een ongelofelijk stijle beklimming waar ik al direct als een van de laatste achterbleef. Aangezien ik last heb van inspanningsastma en daarenboven mijn astmaspuitje nog eens vergat kon ik niet snel genoeg ademen. Mits enkele pauzes onderweg, 2 flessen water, en na een beklimming van amper twee kilometer bereikten we de top, althans dat dacht ik. Ik was al fier dat ik de paarden niet moest nemen die aldoor riepen :”taxi!” naar de mensen die het schijnbaar moeilijk hadden.Vreemd dat die paarden altijd in mijn geburen bleven...

Toen we aankwamen en ik als dood neerviel op de grond zagen we pas wat ons echt te wachten stond: de eigelijke beklimming van de vulkaan. Het voorgaande was enkel om de vulkaan te bereiken. Met een zware rugzak vol goede moed en een meloen erbovenop trokken we naar de top. Dit viel ons zwaarder dan verwacht onder de brandende hitte. 4 jongeren gaven op en keerden terug, ik bleef aan de staart met ng twee andere meisjes... ik wou en zou niet opgeven. De vulkaanstenen waren keihard en sneden zelfs in handen en benen als je er tegen schroefde. Twee uur later en een half uur later dan de rest, en vele schrammen en builen rijker, kwamen we met ons drietjes boven aan..a view to kill!! Aangezien ik niet voor niets helemaal naar boven was gekomen, wou ik dan ook even de krater zien waar het lava mooi klaarlag om uitgespuwd te worden. Ik klom naar boven en wou me met mijn camera boven het kolkende gat begeven. Ik stond al snel weer beneden toen een gloeiende hete damp zeer plots uit het hol werd gespuwd en ik schreeuwend wegliep (ik dacht dat de vulkaan ging uitbarsten). Natuurlijk stond iedereen al snel met mij te lachen. We daalden eventjes af en hadden een unieke lunch: bovenop de vulkaan met een zicht op heel guatemala. Toen dacht ik dat het ergste reeds voorbij was.

Afdalen is een makkie...niet, bleek dus. Ik sloeg een tiental keer mijn voeten om, kwam een vijftal keer zwaar ten val en toen ik uiteindelijk het idee kreeg me zittend naar beneden te laten glijden om mijn voeten niet meer te kunnen breken, scheurde de achterkant van mijn broek van boven tot onder helemaal open. Alweer hilariteit alom! Ik kreeg al snel een pull toegereikt om rond mijn middelste te binden..ik zou niet willen dat anderen door het verschieten van het zicht naar beneden zouden vallen. Trillend op mijn benen deed ik er een uur over om af te dalen en alweer als laatste, en een stuk stof minder, beneden aan te komen. Gelukkig reikte een leraar me al snel de hand om het wat sneller te doen gaan, of ik stond er nu nog. Achteraf moet ik zeggen dat ondanks alle pijn het een superervaring was om samen met de “leones” (de groep van 13-14) te doen. We lachten veel, maakten mooie fotos, en bereikten samen de top. Qua teamspirit kan dit al tellen, vond ik! Alweer een geslaagde activiteit dus.

Binnen 4 dagen begint de school opnieuw. Iedereen begint zich klaar te maken! De ouders komen hun kinderen inschrijven, de leraars zijn druk bezig met lessenroosters, het opstellen van hun leerplan, ik begin mijn huisbezoeken en de lessen die ik van plan ben te geven uit te denken en de nieuwe school wacht ongeduldig om in gebruik genomen te worden...