Laatste dagen

9 maart...2 weken later en mijn avontuur leeft ondertussen al levendig voort in mijn gedachten. Eerst en vooral wil ik me excuseren voor de late melding, maar door een overrompeling van bezoekjes en activiteiten bleef mijn blog een beetje in het ongewisse. Daarom wil ik jullie nu graag informeren over mijn laatste belevenissen daar!

Mijn laatste week in comalapa is erg hectisch verlopen. Iedereen wou ng een laatste babbel, een laatste bezoekje, een laatste knuffel. Dit woord "laatste" drong echter niet tot me door tot ik uiteindelijk aankwam in de luchthaven op Zaventem. Dagen en weken vroeg ik me af hoe het zou zijn terug te zijn en toen eindelijk het punt was gekomen om afscheid te nemen van mijn dorp, die me maandenlang fascineerde, leek ik het niet goed te beseffen. Zondag voor mijn vertrek werd heel de familie en de buren uitgenodigd voor een afscheidsdiner. Aangezien er werd feest gevierd, werden de gebruikelijk tamales klaargemaakt. Mijn mama echter, had voor mij een specialleke voorzien, en had chicken nuggets met frietjes gemaakt en mayonnaise, omdat ik heel onlangs ns gezegd had dat ik dat altijd at in Mc Donalds! Zo lief alweer... Ook was het afscheid gekomen van de oudste dochter Sandra, aangezien zij in de week op internaat zit om te studeren. Ook ik kon mijn tranen niet bedwingen bij het zien van haar verdriet. Tussen alle afscheidsfeestjes door probeerde ik ng enkele geldzaken af te ronden ook. Zo besloot ik na al mijn huisbezoeken 5 noodbehoevende gezinnen gedurende 10 maanden financieel te steunen. Zij ontvangen vanaf nu maandelijks 10 euro (100 quetzal) om eten en materiaal te kopen voor hun kinderen. Ook kocht ik voor een tiental kinderen schoenen en speelkledij, naar aanraden van de directie. Met het resterende geld kocht ik boeken voor de school om een betere onderwijsmethode te ondersteunen.

Uiteindelijk brak dan de laatste nacht aan. Toen ik binnenkwam op mijn kamer was mijn bureau versierd met een boeket rozen, en een groot hart boven mijn bed dat zei dat ik altijd in hun hart aanwezig zal zijn. Even kreeg ik de krop in de keel. Vervolgens kwam de hele familie huilend binnen en overhandigden me een bovenstuk van een typische maya-traje (klederdracht) en een schort en een tas met een foto op van het hele gezin om mee te nemen naar Belgie. Ik was zooooo ontroerd. Hoe mensen met zo weinig middelen toch hun liefde en dankbaarheid willen tonen, en hun weinige geld uitgeven om iets voor mij te kopen. Mijn mama en kinderen waren ontroostbaar. Snikkend en huilend sloot ik ze allemaal in mijn armen, meer en meer beseffend dat dit een van mijn laatste momenten was met hen. Ik ging met een zeer raar gevoel slapen.

De volgende ochtend schoot de tijd me tekort om ng allerlei bezoekjes af te ronden, mijn valies te maken, en een laatste keer naar de school te gaan om afscheid te nemen van mijn schatten. Ondanks de omstandigheden wist ik me ng vrij goed te houden. Behalve bij het afscheid van mijn metekindje Kimberly drong het besef goed door. Hoe lang zou het duren voor ik haar nog eens zou terugzien? Ik ontving van de school een luchtfoto van alle kindjes van de school die een hart vormen met mijn naam erin! Ik was sprakeloos! Bij het eindigen van de schooldag vormden alle kinderen (en dat zijn er meer dan 200) een grote rij, allemaal wachtend op een laatste knuffel van mij. Ik genoot zo erg!

In de namiddag kwam de auto langs die me dan naar de luchthaven zou voeren, op dezelfde manier als ik ooit toekwam: met Ingrid en Adalberto. Na een reis van meer dan 22 uur kwam ik moe maar gelukkig aan in de luchthaven van Zaventem, waar mijn ouders, tante, broers en vriendinnen me ongeduldig met spandoek zaten op te wachten. Ik was thuis na 6 maanden, zoveel rijker aan cultuur, taal, ervaring.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd in mijn warm bedje op mijn kamer, leek alles alsof ik een mooie droom had beleefd, met diep in mijn hart 200 kinderen en een familie, die er nooit uit verdwijnen! Ik denk nog dagelijks aan alle mooie momenten die ik daar beleefde, aan mijn familie en aan de warmte die ik daar mocht ervaren, aan de armoede en aan het geluk die wij dagelijks hebben te mogen wakker worden in een welvarend land als Belgie.

Ooit keer ik terug...