een gewone dag in Comalapa in januari

Om 6.30 am loopt de wekker af. Ik kruip vanonder mijn vijf warme dekens de koude tegemoet. Ik trek snel mijn fleece sweater aan en stap mijn kamer uit, op zoek naar het vuur in de keuken (foto) . Daar kan ik me al snel een beetje verwarmen want de koude smorgens is niet te harden op de nuchtere maag. Ik krijg al snel, naast een kersverse propere stoel, mijn ontbijt voorgeschoteld: een tas koffie met een pan “dulce” en een pan “pirucho” (soort broodjes). Soms krijg ik er een varieteit van bananen bij: gewone bananen, gekookte banaan, gebakken banaan,... of een soort afkooksel van bananensap. Die tas koffie kan eerder gezien worden als bruin water met enorm veel suiker voor de smaak. Toch smaakt het hete water me mateloos in die koude.Ik geniet een kwartiertje van het warme vuur alvorens ik me algauw ga kleden en mijn halfuurdurende tocht naar de school inzet.

Om 7u vertrek ik samen met Dalila, de jongste dochter, naar de lagere school, die om 7.30 begint. Meestal help ik in de voormiddag met enkele lessen engels voor de kinderen, aangezien zefs de leerkrachten een moeite hebben met de uitspaak. Andere keren help ik in het eerste leerjaar waar er maar liefst 38 kinderen ijverig leren lezen. Andere keren bereid ik mijn lessen, huisbezoeken, andere activiteiten voor in de aula waar de directie gevestigd is, of sta ik enkele ouders te woord met vragen. Het is een echt plezier om in de school te vertoeven want alle kinderen kennen me intussen en doen niet liever dan me smorgens te komen knuffelen. Om vijf voor tien komen enkele vrouwen toe met manden vol refacciones (snacks) op hun hoofd. Om tien uur, tijdens de speeltijd staan een honderdtal kinderen te drummen om iets te kunnen kopen voor een Quetzal (tien eurocent). Veel kinderen hebben smorgens de tijd niet om te ontbijten aangezien ze zodanig ver wonen dat ze heel vroeg moeten vertrekken. Intussen is het weer al zodanig opgeklaard dat het snikken en blazen is in de warmte van de intussen brandende zon. Daar sta ik dan met mijn dikke fleecesweater en sjaal...Om 12.30u weerklinkt het laatste belsignaal. Alle kinderen rennen de klassen uit en beginnen in grote groepen naar huis te stappen. Ook ik ga naar huis, alwaar een almuerzo (lunch) mij staat op te wachten. Als ik thuiskom, springt iedereen direct recht alsof ik onmiddelijk “bediend” moet worden. Een stoel wordt vrijgemaakt, mijn eten geserveerd,... Meestal kip en rijst (voor de bonen heb ik het niet zo), gevolgd door een stuk fruit ( meestal banaan). Veel tijd heb ik niet, want om 13u beginnen de lessen voor het middelbaar.

Meestal hoef ik niet zo vroeg in de school te zijn, want vaak zijn mijn middagen gevuld met huisbezoeken aan de kinderen die deelnamen aan mijn activiteiten. Heel interessante ervaring is me dat! Het is immers geen uitzondering een gezin met negen, ja zelfs elf kinderen te bezoeken. Soms verbaas ik me hoe zo een grote gezinnen kunnen leven in zo een kleine ruimte en van zo een klein inkomen. De meeste gezinnen leven enkel van de maisoogst of het maken van enkele handwerken. Vaak worden de kinderen enkel gevoed met tortillas, een maismengsel, met een beetje zout, om er toch wat smaak in te brengen. Vaak krijg ik een krop in de keel wanneer enkele moeders me met de tranen in de ogen vertellen dat ze zo moeite hebben rond te komen met hun schamel loontje. Ik kan ze geen ongelijk geven... Toch zijn ze heel dankbaar dat de padrinos in Belgie de kost van het “collegiatuur” al op zich namen en dat hun kinderen zorgeloos naar school kunnen gaan in de hoop op een betere toekomst voor hen. Al moet ik zeggen dat ik soms een beetje vrees voor een vizieuze cirkel. Ik ontmoette een meisje van 22 ( een jaar jonger dan ik!) met intussen al drie kinderen en die ook niet de kansen heeft gekregen om te studeren dus ook niet om te werken. Ook krijgen vaak eerder meisjes de kans om te studeren dan jongens, aangezien jongens al van kleinsaf geld in het laatje kunnen brengen. Aangezien dit leidt tot een “onmiddelijke beloning” (geld dus) beseffen ouders soms niet goed dat studeren uiteindelijk op lange termijn meer geld opbrengt dan werken. Wat me wel plezier deed was toen ik op een dag een gezin bezocht waarvan er eentje jarig was. Toen ik binnenkwam met mijn cadeautje van de padrinos in Belgie en vroeg wat ze aan het spelen waren antwoordden ze: “Coocoo!”, een spel dat ik hen leerde...en plezier dat ze hadden!

Na een aantal huisbezoeken is het al snel vijf uur in de namiddag waarna ik ng even van de gelegenheid gebruik maak mijn westerse internetverslaafdheid,contact met familie en vriend(en), te benuttigen. Vaak wordt ik nog onderweg aangesproken door leerlingen, ouders die ik ken uit het dorp. Drie keer in de week geef ik in de namiddag ook een uurtje praktisch Engels aan eerste, tweede en derde middelbaar. Echt een plezier om te doen! Vooral omdat iedereen zo goed meewerkt en tussen alle deugenietestreken door, ik nog erg om hen moet lachen! Rond 18u keer ik huiswaarts in de alweer vriezekoude. Alweer wordt een stoel vrijgemaakt en bij het vuur geplaatst, zodat ik me snel kan verwarmen. Een koffie en een pan dulce en pirucho worden geserveerd als opwarmertje. Even later volgt het avondeten wat vaak ofwel banaan, ofwel een ei is. Zo spendeer ik vaak de avond kletsend over de afgelopen dag met mijn familie. Om 20.30 kruipt de slaap vaak al in mijn ogen, waarna iedereen om 21 uur onder de warme wol kruipt. Ik maak vaak van de gelegenheid gebruik om nog even mijn blog te typen of nog wat te werken, als de koude mij niet teveel parten speelt. Ik trek er gauw nog een pull bij aan om vervolgens onder mijn 5 dekens te kruipen.