en de tijd vliegt...

Weeral een tijdje geleden dat ik nog iets van me liet horen… Je moet echter weten dat de dagen, wat zeg ik, weken voorbijvliegen. Het leek pas gisteren dat we allerheiligen vierden op de graven en alweer komen we een nieuwe maand tegemoet. Niet zomaar een maand: een maand vol feesten en voor mij zelfs een reisje. Ik moet namelijk 10 december verplicht het land verlaten (na 90 dagen verblijf) en dit onaangename wil ik dan ook graag koppelen aan het aangename. Omdat een weekend onvoldoende tijd is om het land te verlaten en opnieuw binnen te komen, en daarenboven nog eens een nieuw stuk land te zien, had ik reeds lang besloten er een weekje tussenuit te knijpen naar buurland Belize..Even weer batterijen opladen om er weer volop tegenaan te gaan voor de kerstdagen en een handvol kersverse ideeen voor het nieuwe jaar 2009! Maar zoals ik dus al zei, vliegen de dagen enorm snel. Mijn dagen hier zijn volgeboekt van s morgen tot savonds.. maar ik hoef helemaal geen medelijden hoor, zo wil ik het ook. Ik wil mijn korte tijd hier ten volle benutten! Dinsdag ging eindelijk de eerste engelse les van start voor de leerkrachten...daar stond ik, voor de eerste keer les te geven aan een bende leerkrachten, die maar al te graag een nieuwe taal willen leren. Omdat dit net bij mij zo het geval was in Antigua, praatte ik de volledige les Engels. Enkel zo, door aandachtig te luisteren, kan je iets oppikken van een nieuwe taal. Enkel woordjes leren en niet weten hoe die in praktijk te gebruiken, heeft weinig nut. Ondanks enkele radeloze blikken bij het begin van de les,waren velen toch tevreden over hun lerares Engels. Ik sloot de les af met een hevig partijtje honkbal, met instructies in het Engels! Hilariteit alom!
Woensdag ging vervolgens de eerste excursie door met “los Kanguros” (10-12jarigen). De kinderen stonden om 7.30u al paraat met rugzak en petjes, klaar voor een dag vol plezier! De bus stroomde al snel vol met een veertigtal kinderen en een tiental leerkrachten. Tijdens de reis keek iedereen aandachtig naar buiten, want ook reizen naar een andere stad is niet voor iedereen weggelegd. In de zoo overhandigde ik hen een vragenlijst vol vragen waarvan de antwoorden te vinden waren in de zoo ( ik was reeds op prospectie gegaan om vragen om te stellen en fotos te trekken, zodat de kinderen eveneens iets kunnen bijleren over de dieren van de zoo). Degene die alle vragen correct kon oplossen werd beloond met een cadeautje, een pluchen dier. Al snel renden de kinderen enthousiast heen en weer, alle plakkaatjes afspeurend, en nauwlettend op namen, gewichten afkomsten van alle dieren aanwezig. Moe maar voldaan keerden we in de late namidag terug richting Comalapa. De volgende morgen had ik beloofd mee te gaan met Liliane, de middelste dochter in mijn huis, die een dringende consultatie nodig had bij de oogarts. Ik ben heel erg geintresseerd hoe de geneeskunde er aantoe gaat in een ander land. Doch, had ik geweten wat me te wachten stond, ik had anders gedacht! Om zes uur stonden we op om maar liefst om 7 uur s ochtends (hopelijk) als een van de eersten aan te komen voor een consultatie. Mis gedacht! Ik slikte even toen ik bij het binnenkomen maar liefst 40 voorgangers zag zitten. Na drie uur wachten kreeg ik het al flink op de zenuwen toen uiteindelijk de verlossende naam werd afgeroepen: “Liliane Noemi Floricelda!”. Ik liep samen met Liliane en de mama in een spoedtempo naar voren. Daar vertelde ze ons doodleuk dat de dokter haar kan ontvangen...binnen drie uur!!! ( we waren immers als laatsten aangekomen!) In Belgie zouden we al snel even omrijden naar huis om iets te eten, en de krant op duizendste gemakken nog even door te lezen. Aangezien het consult niet bij de deur was en het vervoer vrij duur is voor hen, zat er dus niets anders op om ng eens drie uur te wachten op het verlossende verdict...Van tijdverlies gesproken! 6 uur wachten voor een simpel consult! Leve de afspraak in Belgie! Uiteindelijk bleek dat Liliane bijna niets meer ziet, zowel zwaar bijziend als verziend. Dit komt hier waarschijnlijk meer voor... Vaak wordt er niet voldoende info gegeven over symptomen, of ontbreekt het veel gezinnen aan geld voor een consult.

Vrijdag stond dan de langverwachte verhuis van school naar school op het programma. Alle banken, borden, computers werden met een glimlach vervoerd naar de nieuwe school waar een nieuwe toekomst op hen wacht. Maandag ben ik de eerste om een stap te zetten in de nieuwe gebouwen met mijn activiteiten! Ik kijk samen uit met de kinderen!