Aangekomen in Comalapa...

Mijn studiemaand in Antigua is intussen op zijn einde gelopen. Na een zeer geslaagd afscheidsfeestje met daaropvolgend veel te vroeg in de ochtend een heerlijk overweldigend ontbijt, kwamen Ingrid en Adalberto me ophalen een uurtje later dan het afgesproken tijdstip (typisch Guatemalteekse gewoonte?). Met een beetje pijn in het hart nam ik afscheid van mijn overvriendelijke gast"oma" en "-opa". Een uurtje later stapte ik doodzenuwachtig naar het huis van mijn toekomstig gastgezin toe. Mijn zenuwen verdwenen onmiddellijk wanneer ik tussen de vele prachtige muurversieringen, die me hartelijk welkom heetten, een bekend blank gezicht zag verschijnen. Niemand minder dan "Don Augusto", himself, hart van de organisatie 't Mayakind, was helemaal uit België afgereisd om me te verwelkomen. Hij verraste me daarenboven met een reuzepak minutesoepjes en een kersvers roddelblaadje uit België.

Wat heb ik nog meer nodig om me thuis te voelen?

Mijn kamer is meer dan ik in gedachten had: splikspinternieuwe meubels, kerverse lakens en daarenboven drie nieuwe vriendinnen. De drie dochters des huize vonden er plezier in met te helpen uitpakken en alles aan en op te zetten wat ik meehad. Na een beetje getrek en gesleur aan de meubels en hier en daar wat foto's met vertrouwde gezichten, had ik mijn kamer al snel omgetoverd tot mijn eigen stekje. Niet snel daarna werd ik vriendelijk verwacht in de "keuken" voor het avondmaal. De aanhalingstekens staan voor het feit dat je in gedachten best enkele tientallen jaren mag terugkeren voor het begrip "keuken". Deze was niet minder dan een kleine ruimte met aarden aangestampte ondergrond met enkel in de hoek enkele stenen die door middel van houtsblokken een kookvuur moeten vormen. Een tafel om aan te eten wordt niet gebruikt. Enkel hier een daar een stoel om op te zitten, en liefst voor mij dicht bij het vuur want eens donker (en dat is 18u!) in Comalapa slaat de enorme koude toe. Verwarming zoals in België kennen ze eveneens niet. Toch genoot ik des te meer, naast de gestoofde banaan en rijstmelk als avondeten, van de warmte die de familie mij bood.Na een vermoeiende dag kroop ik om 9uur in mijn bedje. Toch konden de 3 dikke dekens me niet echt verwarmen tegen de vriezekou.Ik trok algauw mijn dikke pull en kousen aan om mijn nachtrust verder te zetten.

De eerste dag in Comalapa zat erop....