el día del cariño

Vandaag werd het, net zoals vele andere dagen een dagje om nooit meer te vergeten. In tegenstelling tot Belgie en vele andere westerse landen wordt hier St-Valentijn niet alleen gevierd door verliefden, maar eerder door vrienden, daarom noemen ze het ook “día de cariño”: dag van genegenheid. Op deze dag toont iedereen zijn vriendschap voor elkaar. Een vele mooiere gedachten vond ik in tegenstelling tot Belgie waar enkel koppels mogen genieten van deze prachtige dag. Hier is dit zelf uitgeroepen tot een officiele “feest”dag waar scholen de toelating krijgen hun dagelijkse lessen te vervangen door een groots feest. Dit was dan ook niet anders in Liceo Nuevo Horizonte! Vanaf tien uur begon het grote feest. Elk leerjaar had op voorhand mogen kiezen welke snack ze graag zouden eten en welke drank. Ook werd er in elk leerjaar een intercambio van geschenkjes gedaan: iedereen trekt een naam van een klasgenoot en voor die geheime vriend koop je dan een cadeautje twv 5Q (50 cent). Vanaf tien uur weerklonk de muziek over gans de school en werden de aulas feestelijk versierd. Iedereen danste, lachte, liep vrolijk rond en gooide confetti in het rond. Hier wordt namelijk carnaval samen gevierd met valentijn. De kinderen mogen confetti en bloem meebrengen naar school en mogen iedereen bekogelen naar hartelust! ( ook in de straten is het opletten geblazen!) Natuurlijk was ik het grootste slachtoffer. De kinderen en ik gierden van het lachen. In elke hoek van de school zag je kinderen achter elkaar rennen met confetti in de hand..zoooveel plezier! In elke aula werden de gekozen snacks verdeeld door de leerkrachten en werden geschenkjes uitgewisseld. Ik werd uitgenodigd in het zesde leerjaar waar we hamburgers met frietjes aten, klaargemaakt door de kinderen zelf. Ik ontving zelf enkele persoonlijke cadeautjes van enkele kinderen. Op een bepaald moment stond ik met alle kinderen van het eerste leerjaar vrolijk te dansen op de speelplaats. Er werden veel fotos getrokken! Momenten om nooit meer te vergeten!

In de namiddag was het dan de beurt aan het middelbaar. Zij hadden een grote presentatie georganiseerd naast de eigen snack in elke aula. Ieder jaar bracht een dans, een spelletje, een toneelstukje, een vriendschapsgedicht..Heel amusant! Iedereen had ook een kaart gemaakt voor een geheime vriend. De kaarten waren ronduit prachtig en enorm creatief. Na de presentatie van twee uur, ging elk leerjaar naar hun klas om daar hun gekozen activiteit te doen. Sommigen verkozen een film kijken met pizza en popcorn, anderen kozen voor zelf koken, en anderen taart. De leerkrachten onder elkaar hadden ook een activiteit gepland. Al gans de week was het de bedoeling je geheime vriend te verwennen door snoep en cadeautjes te deponeren in een gepersonaliseerde beker aan een rijkelijk versierde wand. Elke dag was er wel een nieuw cadeautje te vinden in mijn beker! Vandaag moesten we raden wie onze geheime vriend was, gevolgd door alweer een snack! Toen ik thuis kwam had ik wel tien verschillende dingen gegeten die dag, en was ik meer dan verzadigd!

Wat een pracht van een dag! Hier wordt dan ook openlijk getoond wat iemand voor de ander betekent en wordt er tijd gemaakt dit echt te vieren. Velen kwamen bij mij op me oprecht een gelukkige “dia de cariño” te wensen gevolgd door een innige knuffel. De vriendschap die hier bestaat tussen de leerlingen onderling en de leerkrachten is ongekend in Belgie, waar er een grotere afstand is tussen leerling en leraar. Een goeie raad van mij: denk ook is op een dag als Valentijn aan alle mensen die iets betekenen in je leven en niet enkel aan je lief, man of vrouw. Het doet toch zo deugd om heel even te weten wat je betekent voor iemand anders. Gelukkige St-Valentijn!!!!

Vandaag waren enkele kinderen erachter gekomen dat er mij nog heel weinig tijd rest in Comalapa. Tientallen tegelijk kwamen me met trieste en smekende gezichtjes vragen waarom ik wegging, en of ik niet nog een beetje wou blijven. Ik kreeg al de tranen in mijn ogen, enkel bij het zien van hun gezichtjes. De vriendschap die ik hier krijg van alle kinderen is gewoon onbeschrijfelijk. Ik vertelde hen dat ik ook een mama en papa had heel ver van hier, die me ook enorm missen... ik weet nu al dat ik het moeilijk ga hebben om afscheid te nemen van die lieve schatten.

Wordt vervolgd...

Weekendje semuc champey met de leerkrachten

Om de leerkrachten te bedanken organiseerde ik een kleine uitstap waarvan ik enkel het vervoer betaalde. De rest van de reis werd persoonlijk bekostigd. Omdat 150Q ( 15 euro voor vier uitstappen en verblijf in een hostel) voor enkelen onmogelijk is, gingen er dan ook jammer genoeg enkelen van de leerkrachten niet mee. Maandag 2 februari heel vroeg om 2.30u in de ochtend ( zo noemen zij dat... voor mij is dat eerder nacht) moest ik opstaan om de bus te halen van 3u. Mijn lieve gastmama was samen met mij opgestaan om me mijn boterhammetjes te geven en samen met mij in de kou te wachten op de bus, zodat ze zeker was dat ik geen verkeerde bus opstapte. Om drie uur kwam de bus aan om me op te pikken en naar het park te rijden,de ontmoetingsplaats met alle leerkrachten. Naar guatemalteekse gewoonten waren er slechts 7 van de 20 op tijd. De rest kwam er druppelsgewijs door tegen 3.15u, 3.30u tot de laatste om 4.00u (natuurlijk zonder enige schaamte).
Na een busreis van 6 uur en een ontbijttussenstop, kwamen we uiteindelijk aan in Sémuc, alwaar onze eerste excursie ons opwachte. Het werd een stijle afdaling van ongeveer 6 kilometer doorheen de natuur. Doordat het de nacht ervoor fel geregend had was alles heel modderig. Het belgisch weer was dus niet veraf. Dit maakte de afdaling extra gevaarlijk! Na een uiterst moeielijke toch van een uur en half bereikten we eindelijk de plaats wat het onmiddelijk de moeite waard maakte. Enkele prachtige watervallen verborgen in een overweldigende natuur bezorgden ons onmiddelijk een onvergetelijk gevoel waarvan iedereen onmiddelijk stil werd. Enkelingen hadden nog een aantal broodjes in voorraad en aten die daar op bij het zicht van de prachtige waterval. Ik en velen anderen hadden natuurlijk helemaal niets mee waardoor we dus onze reserve-energie ng even moesten bovenhalen. Want natuurlijk..waar een afdaling is van zes kilometer is er eveneens een beklimming van 6 kilometer die velen heeeeel zwaar viel.Mij ook natuurlijk, al moet ik zeggen dat de Pacaya me veel zwaarder viel! Doodmoe bereikten we na twee uur opnieuw ons punt van vertrek. Als bij wonder kwam ik deze keer als eerste aan en enkele anderen pas na een half uur. Omdat het intussen al vier uur in de namiddag was en we nog een uur moesten rijden alvorens onze twee excursie te bereiken en intussen ng steeds niet waren toegekomen aan onze eerste lunch en allemaal nat waren van het zweet, besloten we de excursie af te lasten en na een stop in de op dat moment overheerlijke mc donalds, naar het hostel te gaan om een heerlijke warme douche te nemen! Uiteindelijk kwamen we aan om 6.00u en werden we algauw verdeeld over de twee kamers. Natuurlijk werden mannen en vrouwen gescheiden. Onze beloofde hete douche werd een ijskoude douche. Toch kon me dit niet deren...ik had te erg gezweet in de brandende hitte van de voorbije dag. Een uurtje later stond iedereen klaar voor een nachtelijke uitstap! Ik ging met plezier mee want ik dacht: “eindelijk, gezellig met z’n allen iets gaan drinken!” Maar niets is minder waar. Hier in guatemala wordt dat dus totaal niet gedaan: samen gezellig eten of drinken. Enkelen gingen naar de winkel om iets te kopen om te drinken of te eten als avondeten, allemaal verdeeld in groepen van vier of zes, maar dus niet samen. Om negen uur alweer waren we terug en kroop iedereen doodmoe in zijn bed. Geen nachtelijke uitstap dus, hoe ik het voor ogen had.

Om 5.30u liep de wekker opnieuw af. Zoals velen mij wel kennen op een weekend sprong ik onmiddelijk uit mijn bed vol nieuwe energie voor de nieuwe dag. Natuurlijk wou niemand opstaan want het had de hele nacht geregend met pijpenstelen en niemand had zin om in zulk weer iets te doen. Gelukkig stond de mannenkant al snel te kloppen op de deur waardoor we uiteindelijk een half uur later dan gepland opnieuw op de bus zaten, klaar voor een nieuwe vermoeiende dag. We kwamen aan in Champey rond 10 uur na een rit met twintig vanachter op een pick-up (een veelgebruikt vervoersmiddel hier) en kregen twee uur de tijd het gebied te verkennen. Er werd me verteld dat de rivieren “agua caliente” (warm bronwater) hadden, maar alweer werd ik ontgoocheld toen ik in bikini mijn eerste voet zette in het alweer (voor mij) ijskoude water. Ik werd al snel overgoten met het koude water waardoor ik uiteindelijk me toch helemaal in het water waagde. Samen met twee andere leerkrachten waren we de enige die konden zwemmen. Ik kreeg al gauw complimenten op mijn zwemkunsten, die in Belgie MINDER dan gemiddeld zijn! Na een uurtje in het water besloot ik me aan te kleden en de prachtige mirador ( een uitkijkplaats op het landschap) te bezoeken. Had ik geweten dat dit opnieuw een stijle beklimming ging worden van een uur, ik had het misschien niet gedaan. Maar omdat ik mijn laatste weken doorbreng in Guatemala en de natuur hier eindeloos mooi is wou ik er me toch aan wagen. Alweer geradbraakt door de stijle beklimming kwam ik samen met Ingrid en nog twee andere leerkrachten aan boven ( de rest wilde er hun niet aan wagen). Doordat het al de ganse dag aan het regenen was waren de stenen spiegelglad en kreeg ik bij de afdaling opnieuw een bijna doodservaring. Ik slibte op een bemodderde trap en vloog vijf meter op mijn poep naar beneden tot ik me uiteindelijk gelukkig ergens kon aan vastgrijpen waardoor ik niet in de afgrond belandde. Gelukkig spaarde ik al wat reserves daar, waardoor ik me niet teveel pijn heb gedaan. Uiteindelijk kwamen we een half uur later dan verwacht aan bij de pick-up die ons opnieuw naar de bus zou brengen, waarna we na een lunch, opnieuw huiswaarts trokken. Maar liefst 8 uur later kwamen we aan in Comalapa om middernacht waar mijn lieve gastmama me opnieuw opwachtte. Ik zocht direct mijn bedje op want zes uur later mocht ik weer opstaan om naar school te gaan.