een gewone dag in Comalapa in januari

Om 6.30 am loopt de wekker af. Ik kruip vanonder mijn vijf warme dekens de koude tegemoet. Ik trek snel mijn fleece sweater aan en stap mijn kamer uit, op zoek naar het vuur in de keuken (foto) . Daar kan ik me al snel een beetje verwarmen want de koude smorgens is niet te harden op de nuchtere maag. Ik krijg al snel, naast een kersverse propere stoel, mijn ontbijt voorgeschoteld: een tas koffie met een pan “dulce” en een pan “pirucho” (soort broodjes). Soms krijg ik er een varieteit van bananen bij: gewone bananen, gekookte banaan, gebakken banaan,... of een soort afkooksel van bananensap. Die tas koffie kan eerder gezien worden als bruin water met enorm veel suiker voor de smaak. Toch smaakt het hete water me mateloos in die koude.Ik geniet een kwartiertje van het warme vuur alvorens ik me algauw ga kleden en mijn halfuurdurende tocht naar de school inzet.

Om 7u vertrek ik samen met Dalila, de jongste dochter, naar de lagere school, die om 7.30 begint. Meestal help ik in de voormiddag met enkele lessen engels voor de kinderen, aangezien zefs de leerkrachten een moeite hebben met de uitspaak. Andere keren help ik in het eerste leerjaar waar er maar liefst 38 kinderen ijverig leren lezen. Andere keren bereid ik mijn lessen, huisbezoeken, andere activiteiten voor in de aula waar de directie gevestigd is, of sta ik enkele ouders te woord met vragen. Het is een echt plezier om in de school te vertoeven want alle kinderen kennen me intussen en doen niet liever dan me smorgens te komen knuffelen. Om vijf voor tien komen enkele vrouwen toe met manden vol refacciones (snacks) op hun hoofd. Om tien uur, tijdens de speeltijd staan een honderdtal kinderen te drummen om iets te kunnen kopen voor een Quetzal (tien eurocent). Veel kinderen hebben smorgens de tijd niet om te ontbijten aangezien ze zodanig ver wonen dat ze heel vroeg moeten vertrekken. Intussen is het weer al zodanig opgeklaard dat het snikken en blazen is in de warmte van de intussen brandende zon. Daar sta ik dan met mijn dikke fleecesweater en sjaal...Om 12.30u weerklinkt het laatste belsignaal. Alle kinderen rennen de klassen uit en beginnen in grote groepen naar huis te stappen. Ook ik ga naar huis, alwaar een almuerzo (lunch) mij staat op te wachten. Als ik thuiskom, springt iedereen direct recht alsof ik onmiddelijk “bediend” moet worden. Een stoel wordt vrijgemaakt, mijn eten geserveerd,... Meestal kip en rijst (voor de bonen heb ik het niet zo), gevolgd door een stuk fruit ( meestal banaan). Veel tijd heb ik niet, want om 13u beginnen de lessen voor het middelbaar.

Meestal hoef ik niet zo vroeg in de school te zijn, want vaak zijn mijn middagen gevuld met huisbezoeken aan de kinderen die deelnamen aan mijn activiteiten. Heel interessante ervaring is me dat! Het is immers geen uitzondering een gezin met negen, ja zelfs elf kinderen te bezoeken. Soms verbaas ik me hoe zo een grote gezinnen kunnen leven in zo een kleine ruimte en van zo een klein inkomen. De meeste gezinnen leven enkel van de maisoogst of het maken van enkele handwerken. Vaak worden de kinderen enkel gevoed met tortillas, een maismengsel, met een beetje zout, om er toch wat smaak in te brengen. Vaak krijg ik een krop in de keel wanneer enkele moeders me met de tranen in de ogen vertellen dat ze zo moeite hebben rond te komen met hun schamel loontje. Ik kan ze geen ongelijk geven... Toch zijn ze heel dankbaar dat de padrinos in Belgie de kost van het “collegiatuur” al op zich namen en dat hun kinderen zorgeloos naar school kunnen gaan in de hoop op een betere toekomst voor hen. Al moet ik zeggen dat ik soms een beetje vrees voor een vizieuze cirkel. Ik ontmoette een meisje van 22 ( een jaar jonger dan ik!) met intussen al drie kinderen en die ook niet de kansen heeft gekregen om te studeren dus ook niet om te werken. Ook krijgen vaak eerder meisjes de kans om te studeren dan jongens, aangezien jongens al van kleinsaf geld in het laatje kunnen brengen. Aangezien dit leidt tot een “onmiddelijke beloning” (geld dus) beseffen ouders soms niet goed dat studeren uiteindelijk op lange termijn meer geld opbrengt dan werken. Wat me wel plezier deed was toen ik op een dag een gezin bezocht waarvan er eentje jarig was. Toen ik binnenkwam met mijn cadeautje van de padrinos in Belgie en vroeg wat ze aan het spelen waren antwoordden ze: “Coocoo!”, een spel dat ik hen leerde...en plezier dat ze hadden!

Na een aantal huisbezoeken is het al snel vijf uur in de namiddag waarna ik ng even van de gelegenheid gebruik maak mijn westerse internetverslaafdheid,contact met familie en vriend(en), te benuttigen. Vaak wordt ik nog onderweg aangesproken door leerlingen, ouders die ik ken uit het dorp. Drie keer in de week geef ik in de namiddag ook een uurtje praktisch Engels aan eerste, tweede en derde middelbaar. Echt een plezier om te doen! Vooral omdat iedereen zo goed meewerkt en tussen alle deugenietestreken door, ik nog erg om hen moet lachen! Rond 18u keer ik huiswaarts in de alweer vriezekoude. Alweer wordt een stoel vrijgemaakt en bij het vuur geplaatst, zodat ik me snel kan verwarmen. Een koffie en een pan dulce en pirucho worden geserveerd als opwarmertje. Even later volgt het avondeten wat vaak ofwel banaan, ofwel een ei is. Zo spendeer ik vaak de avond kletsend over de afgelopen dag met mijn familie. Om 20.30 kruipt de slaap vaak al in mijn ogen, waarna iedereen om 21 uur onder de warme wol kruipt. Ik maak vaak van de gelegenheid gebruik om nog even mijn blog te typen of nog wat te werken, als de koude mij niet teveel parten speelt. Ik trek er gauw nog een pull bij aan om vervolgens onder mijn 5 dekens te kruipen.

De eerste schooldag...

De eerste schooldag was vast en zeker een groot succes. Bij uitzondering begon de eerste schooldag pas om 9.30 met een plechtige “inauguration”, een plechtigheid om het jaar te beginnen. De Guatemalteekse vlak, alsook de vlag van de school ( een mengeling van de belgische vlag en guatemalteekse vlag) werden aangebracht door twee leerkrachten gevolgd door het guatemalteekse volklied waar eenieder met de hand op het hart luidkeels meezingt! Na enkele toespraken van de leerkrachten en directie en de voorstelling van het lerarenkorps, was ook het aan mij om in naam van alle padrinos en madrinas in Belgie een woordje te spreken over het begin van het nieuwe schooljaar met nieuwe verwachtingen, nieuwe dromen van ouders en kinderen. Toch waren er twee uiterst belangrijke personen die ontbraken: Don Augusto en Doña Elena! Maar wees gerust, jullie werden een aantal keer ingehaald en in gedachten waren jullie er zeker bij!

Alle kinderen stonden met verzorgde kapsels en boekentas op de rug te wachten om als eerste leerlingen ooit de aulas binnen te stappen...Dit ging natuurlijk met veel enthousiasme gepaard. Nadat iedereen gesetteld was werd het materiaal uitgedeeld dat jaarlijks door de organisatie wordt aangekocht: zo bijvoorbeeld krijgt iedereen kind een zestal schriften, stiften, balpennen potloden gom scherper, passer, naargelang de benodigdheden van het leerjaar waar ze instappen. Ook ik mocht helpen de zakjes met materiaal aan de kindjes uit te delen. Na enkele kennismakingsspelletjes met de leerkrachten was het al snel 12.30 en was de eerste schooldag in de nieuwe gebouwen van Liceo Nuevo Horizonte een historisch feit.

Vandaag vond ook de laatste activiteit plaats voor de kinderen. Aangezien de leraars nu weer druk aan het werk zijn, kan ik onmogelijk verwachten dat zij me nog langer kunnen helpen. Ook, doordat de school in de voormiddag door het lager en in de namiddag door het middelbaar wordt in beslag genomen, ontbreekt het me aan plaats én tijd aangezien ik lesgeef in lager en middelbaar. Daarom besloot ik samen met de directie de activiteiten af te sluiten. Dit deed ik met een knaller: nl Casino!!! Zo hadden we een negental kraampjes ingericht met activiteiten en kaartspelen. Elk kind kreeg 50 quetzal (vals natuurlijk) en kon daarmee twee uur lang spelen aan elk kraampje. Als ze wonnen kregen ze hun inzet dubbel of driedubbel terug.

“Allez allez roulez”! De kinderen renden van hier naar daar met hun geld. Sommige hielden niets meer over, anderen gingen met de hele buit lopen. Aan het einde van de activiteit werden alle centjes geteld en mochten alle kinderen met hun geld schoolmateriaal gaan kopen in een winkeltje die ik voor hun had samengesteld (met materiaal die ik kocht)...ongeduldig schoven ze aan en uiteindelijk kwam iedereen met een mooi cadeautje en tevreden blik buiten. Voor een laatste keer deden we de slotformatie en bedankte ik alle leerkrachten voor hun inzet...

”todos para uno y uno para todos, adios!”

Pacaya-avontuur

Hoewel ik nooit gedacht had dat ik nog een keer zo een lijdensweg moest ondergaan na de jungle voor tikal ( voor meer details zie http://www.ekdewereldrond.be/), stierf ik vandaag voor de tweede keer. Vandaag was de laatste excursie met de oudste groep. Samen met een 25tal personen trokken we naar de Pacaya voor wat ik dacht een ontspannend tochtje. Het begon al onmiddelijk met een ongelofelijk stijle beklimming waar ik al direct als een van de laatste achterbleef. Aangezien ik last heb van inspanningsastma en daarenboven mijn astmaspuitje nog eens vergat kon ik niet snel genoeg ademen. Mits enkele pauzes onderweg, 2 flessen water, en na een beklimming van amper twee kilometer bereikten we de top, althans dat dacht ik. Ik was al fier dat ik de paarden niet moest nemen die aldoor riepen :”taxi!” naar de mensen die het schijnbaar moeilijk hadden.Vreemd dat die paarden altijd in mijn geburen bleven...

Toen we aankwamen en ik als dood neerviel op de grond zagen we pas wat ons echt te wachten stond: de eigelijke beklimming van de vulkaan. Het voorgaande was enkel om de vulkaan te bereiken. Met een zware rugzak vol goede moed en een meloen erbovenop trokken we naar de top. Dit viel ons zwaarder dan verwacht onder de brandende hitte. 4 jongeren gaven op en keerden terug, ik bleef aan de staart met ng twee andere meisjes... ik wou en zou niet opgeven. De vulkaanstenen waren keihard en sneden zelfs in handen en benen als je er tegen schroefde. Twee uur later en een half uur later dan de rest, en vele schrammen en builen rijker, kwamen we met ons drietjes boven aan..a view to kill!! Aangezien ik niet voor niets helemaal naar boven was gekomen, wou ik dan ook even de krater zien waar het lava mooi klaarlag om uitgespuwd te worden. Ik klom naar boven en wou me met mijn camera boven het kolkende gat begeven. Ik stond al snel weer beneden toen een gloeiende hete damp zeer plots uit het hol werd gespuwd en ik schreeuwend wegliep (ik dacht dat de vulkaan ging uitbarsten). Natuurlijk stond iedereen al snel met mij te lachen. We daalden eventjes af en hadden een unieke lunch: bovenop de vulkaan met een zicht op heel guatemala. Toen dacht ik dat het ergste reeds voorbij was.

Afdalen is een makkie...niet, bleek dus. Ik sloeg een tiental keer mijn voeten om, kwam een vijftal keer zwaar ten val en toen ik uiteindelijk het idee kreeg me zittend naar beneden te laten glijden om mijn voeten niet meer te kunnen breken, scheurde de achterkant van mijn broek van boven tot onder helemaal open. Alweer hilariteit alom! Ik kreeg al snel een pull toegereikt om rond mijn middelste te binden..ik zou niet willen dat anderen door het verschieten van het zicht naar beneden zouden vallen. Trillend op mijn benen deed ik er een uur over om af te dalen en alweer als laatste, en een stuk stof minder, beneden aan te komen. Gelukkig reikte een leraar me al snel de hand om het wat sneller te doen gaan, of ik stond er nu nog. Achteraf moet ik zeggen dat ondanks alle pijn het een superervaring was om samen met de “leones” (de groep van 13-14) te doen. We lachten veel, maakten mooie fotos, en bereikten samen de top. Qua teamspirit kan dit al tellen, vond ik! Alweer een geslaagde activiteit dus.

Binnen 4 dagen begint de school opnieuw. Iedereen begint zich klaar te maken! De ouders komen hun kinderen inschrijven, de leraars zijn druk bezig met lessenroosters, het opstellen van hun leerplan, ik begin mijn huisbezoeken en de lessen die ik van plan ben te geven uit te denken en de nieuwe school wacht ongeduldig om in gebruik genomen te worden...

Nieuwjaar in Antigua

¨Eerst en vooral wil ik jullie allen een ongelofelijk mooi, vreugdevol en gelukkig nieuw jaar 2009 wensen, waarin eenieder al eens sneller zal stilstaan bij de kleine dingen die je kunnen gelukkig maken, die wij zo vaak als evident zien...Maar wat ik meer dan ooit besefte is dat die evidente dingen helemaal niet zo vanzelfsprekend lijken in een land als Guatemala...Geniet van regelmatige momenten met familie en vrienden want zij zijn degene die rijk maken, niet altijd geld (althans naar mijn bevindingen hier).¨

Ik bracht mijn nieuwjaarsdagen samen met enkele vriendinnen door in Antigua, mijn oude trouwe studentenstad die van smorgens tot snachts leeft! We eindigden ons jaar althans in haast en spoed...we kwamen om zeven uur aan in ons vooraf geboekt hostelletje waar we na enig optutwerk richting restaurant “ el peña del sol latino” gingen. Daar genoten we van een heerlijk diner en doorheen de drukke gesprekken en gelach werd het al snel tien voor twaalf, waarna we ons haastten naar “parque central” die was bezaaid met tienduizenden mensen, wachtend op het moment supreme “de aftelling”. Voor we het goed en wel doorhadden en we door de mensenmassa waren geraakt werd de beroemde arque al fel belicht door het talloze vuurwerk die er werd afgestoken en verscheen het getal 2009 op het prachtige monument.We kregen een vuurwerk te zien zoals ik er zelden een zag en al snel kwam iedereen in een feeststemming! Het nieuwe jaar 2009 werd vast door iedereen met veel hoop, goede moed, wensen en verwachtingen ingezet! Vervolgens begaven we ons in het guatemalteekse nachtleven..

Het werd veel te vroeg dag.